باغ زردالو

Touch of Sheida

می گفت: باغ را تعبیه کردند. جاده ها را آسفالت.م
گفتم: پس دهات چه شکلی شد؟
گفت: دیگر آن نیست. خانه ها ویلایی شده است. جاده ها را ساخته اند. همه خانه ها آب و برق و تلفن دارند. م
گفتم: پس آن سکوت شب ها و ستاره های بیشمار و خنده های فرار ما چه شد.م
سکوت کرد.م
گفتم: پس دیگر چگونه ما از ننه جون تخم مرغ بدزدیم و یواشکی پشت دیوار سیگار مور بکشیم؟
گفت: حالا باز می رویم.م
یاد استخر ویلا افتادم و مایوهایمان در آب. عکس آن سالها، با موهای بافته و بور. چه صراحت غریبی داشت لهجه خاک و آب. چقدر با اکرم و تو می خندیدیم در باغ زردالو. چقدر بهانه بود برای شب بیداری و پچ پچ. آن موقع ها، هر سوتی یک ندای عاشقی بود. چقدر کوچه غافلگیر می شد از صدا و بوسه ما . آن پل چوبی و آیدین کوچولو که شعر صدای پای آب را از بر برای ما می خواند. وقتی گفتیم آفرین! شاعرش کیست؟ گفت خودم. با حیرت به هم نگاه کردیم و از خنده افتادیم در آب رودخانه ای که آیدین عکسش را گرفته بود.م
حالا صدای پای آب، صدای عمر ما شده است. آیدین سرباز و تو مادر و من شاعر این گوشه خلوت. اما باغ زردالو هنوز خواب گیسوی آشفته ما را می بیند.م